Στην ουσία πρόκειται για μια σκέψη εντελώς καινούρια. Έχει να κάνει με την πρακτική πλευρά της μάθησης και δεν ασχολείται μονοδιάστατα με την ρομποτική/τεχνητή νοημοσύνη (εκπαιδευτική ρομποτική) αν και αποτελούν φυσικά κύρια σημεία της.
Πιο συγκεκριμένα, το παιδί από τις πρώτες κιόλας τάξεις του δημοτικού μπορεί με τη μέθοδο μάθησης επίλυσης μέσω προβλημάτων έχοντας ως στόχο την κατασκευή ενός ρομπότ της δικής του φαντασίας να έρθει σε επαφή με τις επιστήμες των μαθηματικών, της βιολογίας, της γλώσσας, της γεωγραφίας και όποια ακόμη επιστήμη χρειάζεται, μέχρι και αστροφυσική στην προσπάθεια ολοκλήρωσης του έργου του.
Το παιδί με αυτόν τον τρόπο γίνεται ενεργός μέτοχος και ο δάσκαλος διακριτικός επιτηρητής. Ο στόχος είναι χειροπιαστός (η ολοκλήρωση του ρομπότ) και όχι μακροπρόθεσμος (θα γίνεις δικηγόρος, γιατρός κτλ) και ανούσιος (επίλυση ασκήσεων φυλλαδίου).
Έτσι πέρα από το γεγονός ότι το παιδί έρχεται σε επαφή με ένα αντικείμενο που θα αποτελεί το next big project του πολιτισμού μας, αποκτά βάσει αυτού και τα ερεθίσματα για να καταπιαστεί και με άλλους επιστημονικούς τομείς, δημιουργώντας έτσι μια σφαιρική γνώση η οποία θα του επιτρέψει ίσως να ανακαλύψει μελλοντικά και το αντικείμενο που το ενδιαφέρει να ασχοληθεί πιο ενεργά.
Αυτή είναι και η ουσιώδης διαφορά του προγράμματος μας. Είναι παιδαγωγική ρομποτική και όχι εκπαιδευτική ρομποτική.
Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει και στα αποτελεσματα που αυτή μεθοδος παράγει και στα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Μέσω αυτής της διαδικασίας που τους κινεί το ενδιαφέρον σίγουρα περισσότερο και μιας και μια μεγάλη μερίδα των παιδιών αυτή είναι αρκετά καλή στα κατασκευαστικά, αντλούν τεράστια αυτοπεποίθηση με το να τα καταφέρνουν και ενεργοποιείται ξανά η διαδικασία μάθησης που μέχρι πρότινος έδειχνε να αργοπεθαίνει ύστερα από τις συνεχόμενες αποτυχίες στο σχολείο. Πράγμα που αποδεικνύει με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι υπάρχει εξατομικευμένη μάθηση και όχι μαθησιακές δυσκολίες γενικά.
